‘IK HUIL en
ik lach’


SKIN voert geregeld zogenoemde passie projecten uit. Projecten die we niet in opdracht doen van een opdrachtgever, maar omdat we hier graag tijd, energie en creativteit in steken. ‘Ik huil en ik lach’ portretteert mense die met verlies door het leven moeten. het is onze uitdaging om het verhaal te vertellen, zonder teveel woorden. We hopen dat het bijdraagt aan meer omzien naar elkaar, begrip en verbinding.

Marije (25)

“Nu mijn Daniël er niet meer is, voelt het zo overweldigend en beangstigend om het leven alleen te moeten leven - weer verder te gaan. Dit, terwijl we allebei super jong zijn/waren en nog maar 14 maanden getrouwd. Mijn man heeft eerst 5 jaar op de wachtlijst gestaan voor een harttransplantatie. In 2020 was het zover en het leek allemaal super goed te gaan. We waren God zo ontzettend dankbaar. Tot hij een half jaar later ziek werd en bleek dat hij een zeldzame vorm van kanker had. Chemo's volgden, we trouwden ergens tussen de kuren. Het getrouwde leven begon, het leek eerst ook te zijn dat mijn man weer gezond was. Tot een half jaar later de kanker weer terug was. Onbegrijpelijk. Uiteindelijk, vele kuren later en een stamceltransplantatie is hij overleden. Zijn lichaam kon het allemaal niet meer aan - hij was te kwetsbaar. De artsen wisten het ook niet meer. Ontzettend moeilijke weken en dagen zijn het geweest. In de hele periode dat wij elkaar gekend hebben, heeft altijd de liefde voor God centraal gestaan. Het genieten van de kleine dingen die we wel konden doen in ons leven en dankbaar zijn voor wat we hadden.”

“Nu mijn Daniël er niet meer is, voelt het zo overweldigend en beangstigend om het leven alleen te moeten leven. Om weer verder te gaan, alles alleen te doen, zonder hem. Het gemis gaat gewoon zoveel dieper dan alleen het feit dat hij er niet meer is, het is ook het leven wat je samen had en de dingen waar je samen van droomde. Ook daar rouw je om. De kinderen die je samen nooit meer zult kunnen krijgen… Het is elk dingetje wat je in huis ziet wat je aan hem doet denken.”

KEES (23)

“Twee jaar geleden overleed plotseling mijn moeder. Ik was 21 jaar en ik voelde me vaak onbegrepen in deze wereld. Mijn moeder was voor mij degene bij wie ik terecht kon en die al wist dat er iets aan de hand was, voordat ik zelf iets hoefde te zeggen. Toen het gemis plotseling heftig, voelbaar en duidelijk naar voren kwam, kreeg ik een uitgeblust gevoel. Ik dacht na over de zin van het leven en zag het nut niet als het zo moest gaan. Door professionele hulp leerde ik omgaan met rouw, maar ik kwam er ook achter dat rouw nooit stopt… Ik merk nog steeds dat de rouw me soms overvalt. Bijvoorbeeld als iemand iets over zijn of haar moeder vertelt. Dat raakt me dan weer en dan besef ik me weer dat ze nooit bij grote mijlpalen in mijn leven zal zijn. Alhoewel ik wel goed met de situatie om kan gaan, vind ik het moeilijk dat ik vaak niet aan anderen uit kan leggen hoe het is en hoe het voelt.”

Esther (26)

“In januari 2022, 6 weken nadat Pieter en ik elkaar hadden leren kennen en de vonk tussen ons was overgeslagen, kreeg Pieter de verpletterende diagnose Alvleesklierkanker…

Ondanks dat we zo kort samen waren, voelde dit echt alsof het zo moest zijn dat onze paden elkaar precies vlak daarvoor moesten kruisen. Voor mij was het meteen duidelijk: ik blijf. En ik ga naast hem staan in deze bijna onmogelijke strijd. Een zwaar jaar volgde, wat gepaard ging met heel veel moeilijke momenten maar ook een jaar waarin onze liefde voor elkaar steeds dieper en intenser werd. Een band die ik met geen pen beschrijven kan. Toen duidelijk werd dat Pieter de strijd ging verliezen, hebben we onze grootste wens nog in vervulling kunnen laten gaan: trouwen. Ondanks Pieters slechte gezondheidstoestand en de heftige pijn die hij had, was het de mooiste dag van ons leven. Natuurlijk een dag met een lach en een traan, maar we waren zo blij en dankbaar dat we onze liefde voor elkaar nog hebben mogen bezegelen met al onze geliefden om ons heen. Helaas heeft ons huwelijk maar 10 dagen mogen duren en heb ik Pieter los moeten laten.. In de periode na het overlijden van Pieter voelde alles zo nutteloos. De hele wereld kon me gestolen worden. Ik nam het andere mensen kwalijk dat zij doorgingen met leven terwijl mijn leven letterlijk stil stond. Boos op God was ik ook, waarom dit ons moest overkomen. Ik heb me ook vaak afgevraagd of ik ooit nog wel iets van geluksgevoelens zou kunnen ervaren. Nu, 5 maanden later, merk ik dat ik weer kan genieten van kleine dingen. Ondanks dat dit in het begin vaak gepaard ging met schuldgevoelens, kan ik dit nu steeds beter relativeren en besef ik mij dat Pieter niets liever had gewild dan dat ik weer gelukkig zou worden. Ondanks dat ik Gods weg nog niet helemaal begrijp, zie ik wel steeds meer Zijn leiding en probeer daar ook op te vertrouwen. Dat Hij voor mij zorgt en weet wat het beste is voor mij. De scherpe pijn zoals in het begin vervaagt misschien een beetje, maar het gemis blijft. Naast de leegte die er is, vind ik het moeilijkste dat alles wat ik nu mee maak, zonder hem is. En dat ik dat niet meer met hem kan delen. Maar bij alles wat ik doe, draag ik hem in mijn hart. Er is geen handboek voor en soms weet iemand die rouwt zelfs niet eens waar hij/zij behoefte aan heeft. Als ik voor mezelf spreek, kan dit per dag en soms zelfs per uur verschillen. Soms is er heel veel behoefte om te praten met mensen en soms juist om alleen te zijn. Ga het gesprek aan met die persoon die iemand is verloren. En vraag vooral wat diegene op dat moment van jou nodig heeft. Verder wil ik nog meegeven dat rouwen ook in fases komt. En dat dingen vanaf de zijlijn ook anders kunnen lijken dan dat ze daadwerkelijk zijn. Een lach aan de buitenkant, kan een huilend hart maskeren. Oordeel dus niet te snel over wat je aan de buitenkant ziet. Dat vind ik dus ook het mooie aan dit fotoproject, mensen bewust te maken dat rouwen en verwerken gepaard gaat met heel veel verschillende fases en emoties, die er allemaal mogen en kunnen zijn. Ik sta door deze gebeurtenis veel bewuster in het leven. Ik besef me steeds meer dat we ons als mensen vaak zo druk maken om onbelangrijke dingen en dat dat allemaal zo relatief wordt als je ziek wordt. Wat er dan nog over blijft zijn de kostbare momenten met onze geliefden. En dat zou ik mensen ook mee willen geven: koester wat je hebt. En focus op wat écht belangrijk is in het leven.“

BERRY (32)

“Zaterdags stonden we nog te vliegeren op het strand op een weekendje weg met het hele gezin en toen we elkaar zondags gedag zeiden hadden we geen idee dat het ons laatste afscheid zou zijn. Op donderdag 26 mei 2022 hebben we hem na een onwaarschijnlijk plotselinge hersenbloeding met daaropvolgende complicaties los moeten laten. Mijn vader was een bewogen man en vader. Hij was betrokken en aanwezig. In rust of (extreem) flauwe grappen die je van verre aan zag komen genoot hij van het leven en gezin. Hij is 56 geworden. De leegte die achterblijft is een nieuwe leegte en één waar me mee (hebben) moeten leren leven. Maar het leven gaat door en we kunnen ook steeds vaker weer genieten en lachen, wanneer we als gezin bij elkaar zijn. Maar niet meer precies zoals vroeger.”